ถ้าวันนึง คุณได้พบกับ "เพื่อน"เก่า คุณคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ฉันมีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่ง จะเล่าให้คุณฟังนะ
ในวันที่ฉันอยู่อย่างเหงาๆ เซ็งๆ ได้ปีเศษ วันนึง ฉันได้เจอเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัย อนุบาล ประถม มัธยม หลายต่อหลายคนบนโลกแห่งสังคมออนไลน์
ฉันไม่เคยคาดคิด ว่าสังคมนี้ จะย่อโลกของฉันให้เล็กลงมาขนาดนี้
ฉันได้พบพวกเขา พวกเธอที่ไม่ได้เจอกันนาน บางคนเกือบสิบปี ฉันจำพวกเขาไม่ได้ ถ้าไม่เห็นชื่อพวกเขา เราจะเป็นคนที่ไม่รุ้จักกัน ถ้าเราเจอกันตามท้องถนน
มันเป็นความประทับใจ ที่ฉันได้เจอพวกเขาอีก โดยผ่านสังคมออนไลน์นี้
และฉันก็ได้เจอ "เขา" คนที่เคยแกล้งกันมา ไล่ตีกันมา ตั้งแต่เด็ก
ฉันจำไม่ได้หรอก ว่าตอนเด็ก เราแกล้งกันยังไง เราทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรบ้าง แหม มันก็เกือบสิบปีแล้วนะ นานมากแล้ว
จนถึงตอนที่เราได้เจอกันอีก ฉันกับเขา ก็ยังไม่เลิกเป็นคู่กัด เป็น "เพื่อน" ที่คิดว่า จะอยู่เป็นโสดด้วยกันต่อไป
ฉันเชื่อเรื่องพรหมลิขิตนะ แต่ในตอนนั้น ฉันไม่คิดว่า เขากับฉันจะกลายเป็นอย่างอื่นนอกจาก "เพื่อน" กัน
ฉันคุยกับเขา ทะเลาะกับเขา ต่อล้อต่อเถียงกัน จนเมื่อไหร่ก็ไม่รุ้ ที่กลายเป็นว่า ฉันชอบที่จะได้คุยกับเขา มันสนุกมากเลยนะ เวลาที่เถียงกัน แล้วฉันชนะ ฉันก็เลย ตั้งหน้าตั้งตา เถียงกัน ตั้งหน้าตั้งตา รอที่จะได้คุยกับเขา
ฉันได้รู้ว่า เราสองคน มีอะไรที่เหมือนกันหลายอย่าง
ฉันพยายามที่จะหยุดแค่คำว่า "เพื่อน" เพราะฉันไม่อยากเสีย "เพื่อน"ที่แสนดีคนนี้ไป
ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง ไม่เคยแน่ใจ ฉันอ่านเขาไม่ออก และพยายามคิดว่า เขาก็คิดเหมือนฉัน ที่ไม่ว่ายังไงก็คือ "เพื่อน"
ในช่วงที่ฉันกำลังสับสนอะไรหลายๆ อย่าง เขาคือคนที่คอยให้กำลังใจ และบอกว่า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง
บางทีการกระทำเหล่านี้ คำพูดที่ออกมากับน้ำเสียงนุ่มๆ คือสิ่งที่เขาทำกับคนอื่นทั่วไป จนถึงเดี๋ยวนี้ ฉันก็ยังเชื่ออย่างนั้น
จนถึงวันนึง ที่เราเจอกัน ฉันก็ยังไม่คิดว่า ระหว่างเรา มีความสัมพันธ์แบบอื่น แทรกเข้ามา ยังพยายามคิดว่า การที่เขาจับมือฉัน ก็คือสิ่งที่เขาทำกับเพื่อนผู้หญิง คนอื่นๆด้วยเช่นกัน
ฉันอยากจับมือเขานะ มือคู่นั้น ดูนุ่ม น่าจับมากเลย ฉันอยากลองจับดู อยากรู้ว่าจะนุ่มขนาดไหน และมือคู่นั้น ก็เป็นความประทับใจอีกอย่างนึง ที่ฉันมีให้กับผู้ชายคนนี้
ฉันไม่รู้ว่า ความรู้สึกตอนนั้น ฉันชอบเขาหรือยัง รู้แค่ว่า อยู่ใกล้แล้ว มีความสุข รู้แค่ว่า เขาเป็นคนที่พอดีกับฉัน
จนถึงตอนนั้น ฉันก็ยังพยายามบอกตัวเองว่า "เพื่อน" นะ อย่ามากไปกว่านั้น
แต่เชื่อมั้ย มือเขา ที่จับมือฉันทั้งวัน ไหล่เขาที่ฉันได้ซบ กับวงแขนของเขาที่โอบไหล่ฉัน มันละลายคำว่า "เพื่อน" ออกไปจากใจฉัน จนหมดสิ้น
ฉันไม่รู้ว่าเริ่มชอบเขาตอนไหน แต่รู้ว่า วันนั้น ทำให้ฉันรู้ชัดเจนถึงใจของตัวเอง ว่า ชอบเขา
ฉันสับสน เพราะฉันไม่รุ้ว่า ที่แท้ เขาคิดยังไงกันแน่
จนวันนึง มีเหตุการณ์ทำให้ฉันตัดสินใจถามเขาออกไป บอกตรงๆ ว่ากลัวมาก
กลัวที่จะเสียเขาไป อย่างน้อย ฉันก็ไม่อยากเสีย "เพื่อน" คนนี้ไป ถ้าหากการบอกรัก คือการบอกลา
เมื่อเขาตอบมา ฉันแทบกรี๊ดบนรถเมล์ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองที่มองข้อความนั้น
แว้บนั้น ความคิดอย่างแรก คือ เราจะกลับไปเป็นอย่างเก่าไม่ได้อีก
แต่ฉันดีใจนะ และตอนนี้ ก้รู้ว่า ฉันตัดสินใจไม่ผิด ที่ถามออกไปวันนั้น
จนถึงวันนี้ เกือบสามเดือน แม้ว่าเวลาจะยังสั้น แต่ฉันมีความสุข
ฉันไม่รุ้ว่า เขามีความสุขแค่ไหน ได้แต่หวังว่า เขาจะมีความสุข ไม่น้อยไปกว่าฉัน ^^
